Od r. 1935 do dziś z Polskim Słownikiem Biograficznym współpracowało około 4 tys. autorów. Część z nich opracowała po jednym życiorysie, ale wielu łączyła z PSB wieloletnia współpraca. Spośród nich najwięcej biogramów napisali:
Profesor Instytutu Historii PAN, zastępca redaktora naczelnego i kierownik Pracowni XIX i XX w. W Zakładzie Polskiego Słownika Biograficznego, profesor i prorektor (2007-2014) Akademii Ignatianum w Krakowie. Autor 342 biogramów.
Absolwent Instytutu Filozofii UJ, specjalista w zakresie historii nauki i techniki, historii Polski XIX-XX w., historii filozofii i kultury oraz biografistyki. Autor prac, m.in. Dzieje rybactwa w Uniwersytecie Jagiellońskim (1991), Nauki weterynaryjne we Lwowie do roku 1945 (1999), Edukacja rolnicza w Galicji w pierwszej połowie XIX w. (2009), Nauki przyrodnicze i rolnicze na Uniwersytecie Lwowskim (2011), Maria Skłodowska-Curie (2011), a także 342 (stan na r. 2021) życiorysów uczonych opublikowanych w Polskim Słowniku Biograficznym.
Historyk, varsavianista. Autor 337 biogramów. Maturę zdał w warunkach wojennych, w ramach tajnego nauczania. Był żołnierzem w I Dywizjonie Artylerii Konnej Armii Krajowej; brał udział w Powstaniu Warszawskim (walczył na Powiślu). W l. 1945-49 odbył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, w r. 1962 uzyskał stopień doktora. W r. 1949 podjął pracę w Ministerstwie Kultury, w Wydziale Muzeów i Ochrony Zabytków, a w r. 1958 został zatrudniony w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy. Pracował tu do emerytury (w l. 1966-1991 na stanowisku wicedyrektora). Pasjonowała go historia, szczególnie historia warszawskiego szkolnictwa. Był autorem lub współautorem wielu artykułów i prac naukowych, m.in. Postępowe tradycje młodzieży akademickiej w Krakowie, Szkoła M. Reja w Warszawie, Górscy herbu Boża Wola, Rejacy w walce o niepodległość Polski 1939-1945, Bibliografia Warszawy (T. 2-8, dział: Nauka i Oświata, Dzieje Polityczne, Warszawa w Ilustracji). Udzielał się społecznie: zawsze uczestniczył w kwestach zaduszkowych na warszawskich Powązkach, przez długie lata kierował warszawskim oddziałem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Francuskiej, a w l. 1981-2 był wiceprezesem Społecznego Komitetu Budowy Muzeum Powstania Warszawskiego. Działał w podziemnej „Solidarności”, kolportował wydawnictwa drugiego obiegu, pomagał internowanym. Jego pasją były podróże. Wędrował po Polsce, Europie, północnej Afryce, a także był w Himalajach.
Dla Polskiego Słownika Biograficznego Stanisław Konarski był postacią wyjątkową. Współpracował z redakcją przez 45 lat: od r. 1960 do r. 2005. Opracował w tym okresie 337 życiorysów, głównie postaci związanych z Warszawą. Imponował pracowitością, wiedzą i naukową rzetelnością; nie odmawiał przyjmowania najtrudniejszych zleceń, a ze swych zobowiązań wywiązywał się zawsze w terminie.
Historyk dziejów Polski XIX wieku, prasoznawca i edytor źródeł. Autor 284 biogramów.
Po ukończeniu studiów historycznych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskaniu stopnia doktora (1926 r.), był nauczycielem w gimnazjach lwowskich do r. 1939. Po wojnie przeniósł się do Krakowa. Od r. 1955 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie w r. 1965 został prof. nadzwyczajnym, a w r. 1988 otrzymał doktorat honoris causa. Równocześnie od r. 1955 był docentem w Instytucie Historii PAN, a w l. 1973-83 także przewodniczącym Komisji Prasoznawczej. Opublikował około 300 rozpraw naukowych, w tym kilka książek biograficznych, m.in.: Jan Tyssowski i rewolucja w Krakowie (Kr. 1986), Prawda i mit w biografii Juliana Macieja Goslara (1820-1852) (W. 1972), Wizerunki sprzed stulecia. Fragmenty biograficzne rewolucyjnych dziejów Ziemi Krakowskiej 1815-1946 (Kr. 1955) i przewodnika biobibliograficznego Towarzystwo Demokratyczne Polskie 1832-1863. Przywódcy i kadry członkowskie (W. 1964). Z Polskim Słownikiem Biograficznym współpracował w l. 1935-1988 i w tym czasie ogłosił na jego łamach 284 biogramy powstańców listopadowych, emigrantów, spiskowców i działaczy galicyjskich.
Doktor nauk humanistycznych, historyk. Autor 226 biogramów.
Ur. w Wilczogębach nad Bugiem w pow. węgrowskim w rodzinie nauczycielskiej. Był absolwentem Uniwersytetu Poznańskiego i uczniem prof. Adama M. Skałkowskiego. W czasie II wojny światowej działał w Armii Krajowej jako delegat rządu londyńskiego na pow. węgrowski. Zajmował się dziejami konfederacji barskiej i był przez wiele lat dyrektorem szkół średnich w Łodzi. Opublikował książkę Konfederacja barska w Wielkopolsce 1768-1770 (1970). Dla Polskiego Słownika Biograficznego napisał 226 biogramów, głównie konfederatów barskich.
(Zob. też PSB Tom XLVII, s. 519-520)
Historyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Autor 204 biogramów.Studiował historię na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w r. 1934 uzyskał stopień doktora i habilitował się w r. 1946. W czasie okupacji niemieckiej pracował w Archiwum Skarbowym w Warszawie oraz w Wydziale Informacji BIP. W pierwszym dniu powstania warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau, następnie był więziony w obozach Wasseralfingen i Neckarelz. Po wojnie od r. 1946 pracował w Instytucie Historycznym UW, aż do emerytury w r. 1977. W r. 1958 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w r. 1975 Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie nadał mu doktorat honoris causa. Do jego najważniejszych prac należą m.in. Powstanie Styczniowe, Historia Polski 1875-1918, Adam Sapieha 1828-1903. W l. 1975-1992 był przewodniczącym Rady Naukowej Polskiego Słownika Biograficznego; opublikował w nim 204 biogramy.
Historyk, geograf, profesor Instytutu Historii Nauki i Oświaty PAN.
Autor 197 biogramów.Po ukończeniu studiów historycznych i geograficznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, w r. 1947 podjął pracę jako nauczyciel w szkolnictwie średnim. Za odmowę zrezygnowania z nauczania w szkołach klasztornych, otrzymał w r. 1951 od kuratorium zakaz nauczania w szkołach państwowych. Po przełomie politycznym 1956 r. został zatrudniony w Instytucie Historii Nauki i Oświaty PAN, gdzie przebył wszystkie szczeble kariery naukowej, aż do profesury w r. 1982. Specjalizował się w historii nauk rolnych. Od r. 1962 współpracował z PSB, w którym opublikował 197 artykułów. Do jego najważniejszych prac należą m.in. Studia rolnicze, leśne, weterynaryjne Polaków w Wiedniu od XVIII do XX wieku i Polacy na studiach gospodarstwa wiejskiego w Niemczech w XIX i XX wieku.
Historyk, archiwista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Autor 186 biogramów. Szkołę średnią ukończył w Nowym Sączu. Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim i po uzyskaniu doktoratu został asystentem w Katedrze Historii Kultury, kierowanej przez Stanisława Kota. Habilitował się w r. 1935 na podstawie pracy Historia Uniwersytetu Jagiellońskiego w epoce humanizmu. Pracował w Archiwum UJ – był jego kierownikiem w l. 1934-50 i 1955-63 (w l. 1949-53 wykładał na Uniw. Wrocławskim). Równocześnie w l. 1953-71 kierował Katedrą Historii Nauki i Oświaty UJ. Profesorem zwyczajnym został w r. 1957. Był członkiem PAN oraz PAU, w której funkcję wiceprezesa pełnił od r. 1989 do śmierci. Interesowała go szczególnie epoka odrodzenia, historia kultury i nauki (Dzieje nauki polskiej w epoce odrodzenia), wiele też prac poświęcił dziejom Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także życiu kulturalnemu Śląska i Sądecczyzny.
W pracach PSB uczestniczył od początku istnienia Słownika. Opublikował w nim 186 biogramów (pierwszy – życiorys profesora Uniw. Krakowskiego, Adama z Brzezin – ukazał się w I zeszycie PSB, w r. 1935). Od r. 1959 do końca życia zasiadał w Radzie Naukowej PSB.
Literaturoznawca, profesor UJ i Instytutu Historii PAN. Autor 175 biogramów.Ukończył studia polonistyczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w r. 1951. Pracował w Instytucie Badań Literackich m.in. przy tworzeniu bibliografii Bara (bibliografia czasopism literackich XIX i XX w.), następnie u prof. Karola Estreichera, w pracowni Bibliografii polskiej XIX w. Współpracował też z tygodnikiem „Życiem Literackie”, w dziale krytyki. Rozprawę doktorską: Kazimierz Brodziński jako historyk literatury napisał pod kierunkiem Stanisława Pigonia. W Zakładzie Polskiego Słownika Biograficznego został zatrudniony w r. 1972; powierzono mu redakcję działu literatury. Stopień doktora habilitowanego otrzymał w r. 1984 na podstawie pracy Historiografia literatury polskiej w XIX stuleciu. Edycja poezji Juliana Przybosia; opatrzona analizą krytyczną, była podstawą nadania mu w r. 1993 tytułu profesora. Portrety literackie autorstwa R. Skręta były publikowane w wydawnictwie „Obraz literatury polskiej XIX i XX w.” oraz w „Słowniku badaczy literatury polskiej”. Na łamach PSB ogłosił 175 biogramów.
Profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, historyk techniki. Autor 157 biogramów.Ukończył polskie gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Mandżurii (1928 r.), następnie do 1939 r studiował górnictwo w Akademii Górniczej w Krakowie, jednocześnie w l. 1934-1939 był tam asystentem Katedry Geodezji i Miernictwa Górniczego. Po wojnie pracował na Dolnym Śląsku przy odbudowie przemysłu kamienia budowlanego. W 1951 r. powrócił do Krakowa, gdzie podjął pracę w Akademii Górniczo-Hutniczej jako wykładowca górnictwa odkrywkowego. W r. 1964 został kierownikiem pierwszej w Polsce Katedry Górnictwa Odkrywkowego, a w r. 1967 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Ogłosił wiele prac z dziedziny górnictwa oraz historii techniki, m.in. Górnictwo Odkrywkowe, Projektowanie kopalń odkrywkowych, Górnictwo kamienne. Nazywano go ojcem nowoczesnego górnictwa odkrywkowego w Polsce. Z PSB współpracował od początku jego powstania; opublikował 157 życiorysów techników.
(Zob. też PSB Tom XXXIV, s. 442-444)
Historyk, profesor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach i Uniwersytetu Śląskiego. Autor 151 biogramów.Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim; był uczniem profesorów W. Konopczyńskiego i M. Kukiela; studiował też na paryskiej Sorbonie. Doktorat uzyskał w r. 1931 na UJ, habilitował się w latach okupacji na tajnym uniwersytecie. Pracował na UJ, WSP w Katowicach i Uniwersytecie Śląskim, gdzie kierował Zakładem Historii Nowożytnej i Najnowszej (od r. 1973 jako profesor zwyczajny). Był współorganizatorem i wicedyrektorem Muzeum Historycznego Miasta Krakowa, członkiem Komisji Historycznej Oddziału PAN w Krakowie, oraz Akademii Bolońskiej. Odznaczony był Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był wybitnym historykiem wojskowości XVIII-XIX wieku, badaczem dziejów Legionów i powstania kościuszkowskiego, autorem ponad 500 prac naukowych. Do najważniejszych należą: 4-tomowe dzieło Legiony Polskie 1794-1807. Prawda i Legenda (powstałe w oparciu o samodzielnie zgromadzoną bazę źródłową zaczerpniętą z archiwów na całym świecie), monografie, m.in. Józef Grabiński generał polski, francuski, włoski, naczelny wódz powstania bolońskiego 1831 roku i Jan Henryk Dąbrowski 1755-1818 , a także: Kościuszko na ziemi krakowskiej, Bitwa pod Racławicami, Kraków wobec powstań śląskich i plebiscytu. Wiele uwagi poświęcił także dziejom historii Krakowa (Zmierzch sławetnych, Fortyfikacje Krakowa, Drukarze, księgarze i bibliofile krakowscy). W pracach PSB uczestniczył od r. 1948 (Tom VI PSB).
Ponad 100 biogramów napisali też: Halina Kowalska (141), Adam Przyboś (141), Eligiusz Kozłowski (131), Włodzimierz Dworzaczek (130), Bronisław Natoński (110), Tadeusz Wasilewski (122), Janina Bieniarzówna (110), Zdzisław Grot (107), Janusz Bieniak (107), Zdzisław Kosiek (101).
Wśród autorów piszących dla PSB są m.in.:
Roman Aftanazy, Kazimierz Ajdukiewicz, Lesław M. Bartelski, Władysław Bartoszewski, Jerzy Borejsza, Wacław Borowy, Ignacy Chrzanowski, Samuel Dickstein, Karol Estreicher, Marek Getter, Mieczysław Gębarowicz, Józef A. Gierowski, Józef Glemp, Stanisław Głąbiński, Oskar Halecki, Marceli Handelsmann, Paweł Hertz, Jarosław Iwaszkiewicz, Maria Janion, Tadeusz Kotarbiński, Ludwik Krzywicki, Julian Krzyżanowski, Marian Kukiel, Andrzej Krzysztof Kunert, Janusz Kurtyka, Eugeniusz Kwiatkowski, Wacław Lipiński, Jan Józef Lipski, Jacek Majchrowski, Władysław Pobóg Malinowski, Stanisław Pigoń, Andrzej Przewoźnik, Jarosław Marek Rymkiewicz, Tadeusz Sinko, Barbara Skarga, Stanisław Stroński, Władysław Tatarkiewicz, Wiktor Woroszylski, Kazimierz Wyka.
